Choroba Huntingtona: zapobieganie i aktualne innowacje w leczeniu
Choroba Huntingtona (HD) jest genetycznym schorzeniem neurodegeneracyjnym. Które zostało po raz pierwszy opisane w 1872 roku przez lekarza George’a Huntingtona,1 w jego przełomowej pracy „On Chorea”. Huntington opisał to schorzenie jako dziedziczną, postępującą chorobę o początku w wieku dorosłym. Która powodowała u pacjentów szereg objawów poznawczych, motorycznych i behawioralnych2,3 (ryc. 1). Od tego czasu HD była przedmiotem intensywnych badań, co pozwoliło naukowcom na dogłębne zrozumienie patologii i objawów choroby. Jednak do tej pory nie istnieje skuteczna terapia lecząca tę wysoce wyniszczającą i ostatecznie śmiertelną chorobę.
Objawy występujące u pacjentów mogą się znacznie różnić zarówno pod względem charakteru, jak i nasilenia. Choroba charakteryzuje się dysfunkcją ruchową, która obejmuje ciągłe i niekontrolowane ruchy oraz stopniowe pogarszanie się ruchów dobrowolnych. Objawy ruchowe mogą obejmować pląsawicę (szarpane, niekontrolowane ruchy), dystonie (nieprawidłowe postawy spowodowane skurczami mięśni), sztywność i zaburzenia równowagi. Ponadto pacjenci doświadczają zmian nastroju i funkcji poznawczych. Inne objawy mogą obejmować zaburzenia snu, takie jak bezsenność, a także trudności w połykaniu i utratę masy ciała.
Co powoduje chorobę Huntingtona?
Aby zrozumieć, co jest nie tak w HD, musimy najpierw zrozumieć. W jaki sposób kwas dezoksyrybonukleinowy (DNA) w komórkach wykorzystuje się do produkcji białek. Białka są cząsteczkami niezbędnymi do normalnego funkcjonowania komórki. DNA z kolei składa się z szeregu cząsteczek zwanych nukleotydami, a zestaw nukleotydów, który koduje białko, nazywa się genem. Nazwa nukleotydów DNA pochodzi od jednego z ich składników, zwanego zasadą azotową. Cztery zasady azotowe tworzące DNA to adenina (A), cytozyna (C), guanina (G) i tiamina (T). Jednak gen bezpośrednio nie wykorzystuje się do produkcji białka. Najpierw musi powstać cząsteczka pośrednia zwana informacyjnym RNA (mRNA). Cząsteczka ta dostarcza kod do montażu poszczególnych białek. W HD, białko huntingtynę koduje gen huntingtyny (HTT).
Gen HTT, który znajduje się na chromosomie 44, zawiera trójnukleotyd CAG, składający się z zasad azotowych, cytozyny, adeniny i guaniny. Ten trinukleotyd, który koduje aminokwas glutaminę, powtarza się zmienną liczbę razy w sekwencji DNA genu HTT i odkryto, że to całkowita liczba powtórzeń CAG, która jest obecna w genie HTT danej osoby, decyduje o tym, czy u danej osoby rozwinie się HD. Osoby z mniej niż 27 powtórzeniami nie rozwijają objawów HD. Podobnie, osoby z 27 – 35 powtórzeniami są zazwyczaj zdrowe, chociaż w niektórych rzadkich przypadkach mogą rozwinąć się u nich objawy HD6. Stwierdzono, że liczba powtórzeń CAG obecnych w genie HTT ma tendencję do zwiększania się z pokolenia na pokolenie.
A zatem podczas gdy osoby, które mają 27-35 powtórzeń CAG w genie HTT mogą nie być narażone na ryzyko rozwoju HD. Ich dzieci mogą mieć większą liczbę powtórzeń w genie HTT i być narażone na ryzyko rozwoju HD. Gdy liczba powtórzeń przekracza 35, ryzyko rozwoju HD wzrasta jeszcze bardziej. Stwierdzono, że obecność ponad 40 powtórzeń CAG w genie HTT danej osoby koreluje z pewnym rozwojem choroby.
DNA składa się z genów, a każdy gen koduje określone białko. Gen HTT, który koduje białko huntingtynę, zawiera trinukleotyd CAG, który powtarza się zmienną liczbę razy. Gdy liczba powtórzeń mniejsza niż 27, produkowane białko możemy uważać za funkcjonalne. Jednak gdy liczba powtórzeń przekracza 35, powstałe białko może być niefunkcjonalne i toksyczne. To toksyczne białko prowadzi do śmierci komórek nerwowych, co prowadzi do rozwoju HD.
Jak opisano wcześniej, gen HTT koduje białko huntingtynę. U osób z HD, w genie HTT występuje większa liczba powtórzeń CAG (> 35). Co prowadzi do większej liczby aminokwasów glutaminy w wytwarzanym białku huntingtyny. Ta nieprawidłowa wersja białka huntingtyny ma tendencję do tworzenia grudek zwanych agregatami, które są toksyczne dla neuronów (komórek nerwowych)7. Toksyczność ta prowadzi do śmierci neuronów. Najbardziej wrażliwe neurony to te, które tworzą prążkowie grzbietowe. Region mózgu składający się z dwóch struktur mózgowych, jądra ogoniastego i skorupy (ryc. 3). W miarę upływu czasu coraz więcej obszarów mózgu ulega uszkodzeniu8. Prążkowie grzbietowe jest częścią sieci struktur mózgowych zwanych zwojami podstawy mózgu (ryc. 3), które odgrywają kluczową rolę w kontroli ruchu. Śmierć neuronów w tym regionie prowadzi do objawów HD (ryc. 1), przy czym śmierć następuje zwykle 15-202 lat po początkowej diagnozie.
Zwoje podstawy mózgu to sieć struktur mózgowych, które kontrolują ruch. Składa się ze skorupy, jądra ogoniastego, jądra półleżącego, jądra półleżącego czarnego, jądra podwzgórza i gałki bladej. W chorobie Huntingtona komórki nerwowe tworzące jądro ogoniaste i skorupę, które razem znane są jako prążkowie grzbietowe, zaczynają obumierać. Skutkuje to objawami ruchowymi obserwowanymi w chorobie Huntingtona.
Wiek zachorowania i diagnoza
Zmutowany gen HTT jest przekazywany z pokolenia na pokolenie w sposób autosomalny dominujący. Oznacza to, że dziecko, którego rodzic choruje na HD, ma 50% szans na zachorowanie na tę chorobę (ryc. 4). Większość pacjentów z HD dziedziczy jeden gen prawidłowy i jeden zmutowany. Chociaż HD została po raz pierwszy opisana jako choroba dorosłych, obecnie uznaje się, że pacjenci mogą wykazywać objawy w każdym wieku, w przedziale wiekowym od 2 do 8510 lat. U niewielkiego odsetka pacjentów (5-10%)11, objawy pojawiają się przed ukończeniem dwudziestego pierwszego roku życia i stan ten nazywany jest młodzieńczą HD. I odwrotnie, u niewielkiego odsetka pacjentów (4 – 12%)12 objawy pojawiają się po sześćdziesiątym roku życia i jest to określane jako HD o późnym początku.
Jednak w większości przypadków objawy pojawiają się między 30 a 50 rokiem życia i jest to określane jako HD o początku w wieku dorosłym. Chociaż wszystkie trzy typy HD w dużym stopniu się pokrywają, istnieją różnice w tym, jak choroba się objawia i jak postępuje u osób z różnymi typami HD. Na przykład, pacjenci z HD o początku w wieku dorosłym mają tendencję do występowania objawów hiperkinetycznych, takich jak pląsawica. Z kolei pacjenci z młodzieńczą postacią HD zazwyczaj mają objawy hipokinetyczne13, takie jak bradykinezja (spowolnienie ruchowe). Podczas gdy drgawki są częstym objawem młodzieńczej HD12, są one rzadkie u pacjentów z HD o początku w wieku dorosłym i późnym. Zaobserwowano również, że choroba ma tendencję do szybszego postępu u młodocianych pacjentów z HD11 w porównaniu do pacjentów z HD o późnym początku, podczas gdy odwrotna sytuacja ma miejsce w populacji z HD o późnym początku.
Rozpoznanie HD wymaga badania neurologicznego, a następnie testu genetycznego, który może potwierdzić istnienie wadliwego genu HTT5. Test genetyczny może być również przeprowadzony u osób, u których nie występują objawy, ale które mogą podejrzewać, że mogą rozwinąć HD w przyszłości, ze względu na pozytywny wywiad rodzinny. Ten rodzaj badania nazywany jest badaniem przedobjawowym. Dodatkowo, badania prenatalne mogą być przeprowadzane w czasie ciąży lub przed implantacją, w przypadku zapłodnienia in vitro (IVF), w celu ustalenia, czy płód jest nosicielem wadliwej wersji genu HD5. W związku z tym, testy genetyczne mogą być wykorzystywane w wielu różnych sytuacjach i mogą pomóc w podejmowaniu ważnych decyzji życiowych.
Gen HTT jest dziedziczony w sposób autosomalny dominujący, co oznacza, że jeśli jeden z rodziców jest nosicielem wadliwej (zmutowanej) wersji genu HTT (jest nosicielem wadliwego genu HTT), to istnieje 50% szans, że jego dzieci odziedziczą wadliwą wersję genu HTT.
Terapia genowa i choroba Huntingtona
Obecnie nie ma lekarstwa na HD, a obecnie dostępne terapie nie są ukierunkowane na przyczynę choroby i leczą jedynie jej objawy. Niemniej jednak, HD jest obecnie przedmiotem innowacyjnych badań i prób klinicznych. Dwie gałęzie terapii są badane pod kątem rozwoju leków na HD i terapii genowej. W terapii genowej, celem terapii może być sam gen powodujący chorobę lub mRNA, który jest z niego wytwarzany. Nowe podejścia w terapii genowej obejmują stosowanie oligonukleotydów antysensownych lub technikę interferencji RNA (RNAi).
Jak opisano wcześniej, RNA jest rodzajem cząsteczki w komórce, która pełni różne funkcje. Jeden rodzaj RNA, mRNA, zapewnia kod do tworzenia białek, takich jak huntingtyna. Istnieją jednak również inne rodzaje RNA, a niektóre z nich są zaangażowane w proces RNAi. Przykładem cząsteczki RNA, która może przeprowadzać RNAi, jest mikroRNA. W interferencji RNA krótkie cząsteczki RNA łączą się z białkami komórkowymi, tworząc kompleks. Ten kompleks RNA-białko może oddziaływać z określonymi mRNA w komórkach i powodować ich zniszczenie, zmniejszając w ten sposób stężenie tych konkretnych mRNA w komórce14.
Jeśli występuje mniej określonego mRNA, powstaje mniej kodowanego przez niego białka. W kontekście HD, RNAi można wykorzystać do obniżenia poziomu mRNA huntingtyny, a tym samym do obniżenia ogólnego poziomu białka huntingtyny w komórce. Podejście to zakłada, że obniżony poziom wadliwego białka huntingtyny w komórce może chronić neurony i spowolnić postęp choroby. Istnieją dwa terapeutyki RNAi, które są obecnie poddawane badaniom klinicznym w leczeniu HD i nazywają się AMT-130 i VY-HTT01.
AMT-130 to terapia genowa opracowana przez firmę UniQure. Składa się ona z genu, który jest zamknięty w adenowirusowym wektorze. Wektor wirusowy to wirus, który nie może wywoływać choroby i jest wykorzystywany jako nośnik do dostarczania środków terapeutycznych do komórek. Wirusy adenowirusowe to wirusy, które nie są w stanie replikować się samodzielnie. Dlatego muszą współinfekować komórki wraz z innymi wirusami, takimi jak adenowirusy, od których pochodzi ich nazwa. Gen zawarty w wektorze koduje mikroRNA, które może obniżać poziom mRNA huntingtyny poprzez szlak RNAi. Terapia ta jest wstrzykiwana bezpośrednio do prążkowia grzbietowego pacjentów podczas zabiegu chirurgicznego15. AMT-130 przechodzi obecnie dwa różne badania kliniczne. Badanie AMT-130 US (NCT04120493) jest badaniem fazy I/II, w którym weźmie udział łącznie 26 pacjentów. Sześciu pacjentów otrzyma niską dawkę, dziesięciu pacjentów otrzyma wysoką dawkę, a dziesięciu pacjentów otrzyma pozorowaną operację, która symuluje proces podawania AMT-13016.
Rekrutacja pacjentów do tego badania rozpoczęła się w 2019 r. i nadal jest aktywnie prowadzona. Do czerwca 2021 r. łącznie siedmiu pacjentów otrzymało leczenie AMT-130, a pięciu otrzymało pozorowaną operację17. Badanie ma na celu ustalenie, czy AMT-130 jest bezpieczny, jak długo utrzymuje się w mózgu i jaki jest jego wpływ na postęp choroby. Jednocześnie w wielu ośrodkach w Europie prowadzone będzie również mniejsze badanie fazy I/II AMT-130 z udziałem łącznie 15 uczestników.
Jednak to badanie nie rozpoczęło jeszcze rekrutacji. Inną terapią genową HD wykorzystującą RNAi jest VY-HTT01. Terapia ta, opracowana przez firmę Voyager, ma wiele podobieństw do AMT-130. Składa się ona również z genu kodującego mikroRNA, który jest zamknięty w wektorze wirusa adenowirusowego18 i jest bezpośrednio wstrzykiwany do mózgu za pomocą procedury chirurgicznej. W sierpniu 2021 r. firma Voyager Therapeutics zakończyła plany wprowadzenia leku VY-HTT01 do badań klinicznych. Za tą decyzją kryje się opracowanie nowej technologii wektorów wirusowych związanych z adenowirusami, która, jak ma nadzieję firma, zapewni bezpieczniejsze i skuteczniejsze leczenie. Obecnie przeprojektowana terapia weszła w fazę badań przedklinicznych.
Spersonalizowany lek na chorobę Huntingtona
Każda komórka zawiera DNA, które jest dziedziczone w postaci chromosomów. Ludzkie komórki zawierają 46 chromosomów, z których 23 są dziedziczone od każdego z rodziców. Oznacza to, że każda komórka zawiera dwa zestawy każdego chromosomu, a tym samym dwie wersje każdego genu. Różne wersje genu nazywane są allelami. W większości przypadków HD, pacjenci dziedziczą jeden zmutowany, powodujący chorobę gen i jedną normalną wersję. Oznacza to, że pacjenci ci wytwarzają zarówno normalne, jak i toksyczne białka huntingtyny. Opisane wcześniej terapie obniżają poziom zarówno normalnego, jak i toksycznego białka. Jednak może to nie być najlepsze podejście do leczenia, ponieważ normalne białko huntingtyny może odgrywać ważną rolę w układzie nerwowym, a nawet może chronić przed dalszą neurodegeneracją w HD20.
W związku z tym opracowywane są bardziej precyzyjne terapie, które celują tylko w toksyczne białko, minimalizując w ten sposób skutki uboczne leczenia20. Podejmowane są dwa różne podejścia w celu opracowania bardziej precyzyjnych metod leczenia. Jedno z tych podejść jest ukierunkowane na różnicę w liczbie powtórzeń CAG między normalnym a zmutowanym allelem20. Podejście to zależy jednak od wystarczająco dużej różnicy w liczbie powtórzeń między dwoma allelami. Inne podejście jest ukierunkowane na polimorfizmy pojedynczych nukleotydów (SNP)20.
Jak opisano wcześniej, DNA składa się z nukleotydów. SNP to po prostu różnice pojedynczych nukleotydów między dwoma allelami (ryc. 5). Oba te podejścia rozpoznają unikalne cechy genetyczne każdego pacjenta z HD, a zatem jest to przykład medycyny spersonalizowanej, w której różnice między pacjentami są ukierunkowane na bardziej precyzyjne i skuteczne leczenie. Jednym z przykładów precyzyjnej terapii genowej w HD jest WVE-003, opracowany przez Wave Life Sciences. WVE-003 należy do klasy środków terapeutycznych zwanych oligonukleotydami antysensownymi.
Oligonukleotydy antysensowne to krótkie nici DNA, które obniżają poziom mRNA w komórce, wiążąc się z docelowym mRNA i powodując jego zniszczenie, podobnie jak w przypadku terapii interferencji RNA21. WVE-003 celuje w specyficzny SNP zwany SNP3, który jest obecny w genie HTT u około 40% pacjentów z HD. WVE-003 przechodzi obecnie badanie kliniczne fazy I/II o nazwie SELECT-HD, w wielu lokalizacjach w Europie, Australii, Wielkiej Brytanii i Kanadzie. Badanie rozpoczęło się w marcu 2021 r. i nadal rekrutuje pacjentów, a od września 2021 r. pierwsi włączeni pacjenci otrzymali lek, chociaż żadne dane z badania nie są jeszcze dostępne.
Polimorfizmy pojedynczych nukleotydów to różnice pojedynczych nukleotydów między dwoma genami. Różnice te można wykorzystać do produkcji terapii genowych, które wpływają tylko na gen powodujący chorobę, bez wpływu na zdrowy gen. Na tym diagramie polimorfizm pojedynczego nukleotydu jest oznaczony za pomocą czerwonych i różowych pól, gdzie każde pole oznacza inny nukleotyd w tej samej pozycji w genie. DNA jest materiałem genetycznym komórki i składa się z mniejszych cząsteczek zwanych nukleotydami. Ten schemat ilustruje, jak wygląda polimorfizm pojedynczego nukleotydu lub SNP w postaci dwóch kolorów. Każdy kolor oznacza inny nukleotyd w określonej pozycji w genie. Ta różnica w sekwencji dwóch genów może być wykorzystywana do tworzenia terapii specyficznych dla alleli.
Terapie lekowe: Obecne zastosowania
Terapie lekowe są tradycyjnie stosowane w celu złagodzenia objawów HD bez spowalniania postępu choroby. Można to osiągnąć na wiele różnych sposobów. Na przykład, niektóre terapie lekowe naukowcy ukierunkowali na określone neuroprzekaźniki, które są cząsteczkami pomagającymi neuronom komunikować się ze sobą. Neuroprzekaźnikiem, który odgrywa bardzo ważną rolę w HD jest dopamina. Działając w zwojach podstawy mózgu, dopamina zawsze promuje ruch, a zatem jest celem leczenia pląsawicy, objawu hiperkinetycznego. Istnieją dwie główne klasy leków stosowanych w leczeniu pląsawicy. A są to neuroleptyki i inhibitory VMAT-23, z których oba działają na dopaminę w mózgu. Neuroleptyki, takie jak kwetiapina, są antagonistami receptora dopaminy, co oznacza, że blokują działanie dopaminy w mózgu.
Neuroleptyki stosuje się w leczeniu pląsawicy, objawów psychotycznych, lęku i drażliwości w HD. Z drugiej strony, inhibitory VMAT-2, takie jak tetrabenazyna i deutetrabenazyna, działają poprzez zmniejszenie uwalniania dopaminy z neuronów. Hamując w ten sposób nadmierne ruchy. Obecnie tetrabenazyna jest preferowanym lekiem w leczeniu pląsawicy3, chyba że dany pacjent ma źle kontrolowaną depresję lub doświadcza myśli samobójczych. Ponieważ wiadomo, że tetrabenazyna może zaostrzyć te problemy3. Oprócz objawów ruchowych, pacjenci z HD doświadczają objawów psychiatrycznych, takich jak depresja i lęk. Zarówno depresja, jak i lęk leczy się lekami przeciwdepresyjnymi. Takimi jak selektywne inhibitory wychwytu zwrotnego serotoniny i niektóre inhibitory wychwytu zwrotnego noradrenaliny3. Jednak lęk możemy również leczyć neuroleptykami lub lekami przeciwlękowymi3. Pacjenci często doświadczają również zaburzeń snu, takich jak bezsenność. W takich przypadkach można stosować leki nasenne. Jednak stosowanie leków nasennych może prowadzić do uzależnienia od tych leków. Alternatywą dla leków nasennych jest leczenie lekami przeciwhistaminowymi lub przeciwdepresyjnymi3.
Terapie lekowe: Nowe osiągnięcia
Wraz z poszerzaniem się naszej wiedzy na temat HD, rośnie również lista leków stosowanych w leczeniu tej bardzo wyniszczającej choroby. Jednym z interesujących leków, który jest obecnie w fazie badań klinicznych jest pridopidyna. Prydopidyna, podobnie jak neuroleptyki i inhibitory VMAT-2, również zakłóca działanie dopaminy. Dopamina, jak omówiono wcześniej, jest rodzajem cząsteczki zwanej neuroprzekaźnikiem, który promuje ruch. Mówiąc dokładniej, dopamina promuje zarówno ruchy dobrowolne, jak i mimowolne. Objawy ruchowe u pacjentów z HD obejmują stopniowe pogarszanie się zdolności do wykonywania ruchów dobrowolnych. Takich jak połykanie i pojawianie się ruchów mimowolnych, takich jak pląsawica. Dlatego idealna terapia HD powinna stymulować ruchy dobrowolne i hamować ruchy mimowolne.
Prydopidyna robi dwie ważne rzeczy. Po pierwsze, zwiększa poziom dopaminy w mózgu, co promuje ruchy dobrowolne, a po drugie, blokuje wpływ dopaminy na ruchy mimowolne22. Prydopidyna oddziałuje również z białkiem zwanym białkiem receptora S1, które jest ważne dla normalnego funkcjonowania komórki. Uważa się, że oddziałując z tym receptorem, pridopidyna chroni neurony przed śmiercią, spowalniając w ten sposób postęp choroby. Prydopidynę ocenili w kilku badaniach klinicznych, w tym w badaniach MermaiHD (NCT00665223), HART (NCT00724048) i PRIDE-HD (NCT02006472). Których wyniki opublikowano odpowiednio w 2011, 2013 i 2019 roku. Chociaż pridopidyna nie przyniosła znaczącej poprawy w zakresie objawów motorycznych we wszystkich trzech badaniach. Można było zauważyć poprawę w odniesieniu do objawów motorycznych HD24,25,26. Dodatkowo, dalsza analiza danych z badania PRIDE-HD wykazała, że pridopidyna przyniosła znaczący wynik w pomiarze znanym jako całkowita wydolność funkcjonalna (TFC).
Wynik TFC opisuje zdolność pacjentów do samodzielnego wykonywania zadań, takich jak jedzenie, picie, chodzenie i praca. W miarę postępu choroby TFC spada. Prydopidyna spowolniła ten spadek, wykazując, że może potencjalnie spowolnić postęp choroby. Na podstawie tego ekscytującego odkrycia w 2020 r. naukowcy rozpoczęli badanie III fazy o nazwie PROOF-HD (NCT04556656). Którego celem jest dalsze badanie wpływu pridopidyny na TFC. Oczekuje się, że badanie zakończy się do końca października 2021 roku.
Innym lekiem HD, który jest obecnie poddawany badaniom klinicznym, jest ANX005. ANX005 to rodzaj leku znanego jako przeciwciało. Przeciwciała to białka, które są niezbędne dla naszej odpowiedzi immunologicznej na infekcje. Przeciwciała wiążą się z patogenami, takimi jak wirusy i pomagają je wyeliminować. Jednak przeciwciała mogą być również projektowane i produkowane do stosowania jako leki w celu zwalczania szkodliwych cząsteczek w naszym organizmie, które powodują choroby.
W przypadku ANX005 celem jest białko o nazwie C1q. Białko C1q jest niezbędną częścią naszej odpowiedzi immunologicznej przeciwko patogenom. Uważa się jednak, że przyczynia się ono do śmierci komórek w chorobach takich jak HD28. Myślenie stojące za tym podejściem polega na tym, że wytwarzając przeciwciało przeciwko niemu i podając je pacjentom z HD. Można obniżyć poziom C1q w mózgu, zapobiegając w ten sposób śmierci neuronów i spowalniając postęp choroby. ANX005 jest obecnie oceniany w badaniu klinicznym fazy II (NCT04514367), którego celem jest ustalenie. Czy ANX005 jest bezpieczny i dobrze tolerowany przez pacjentów. Badanie to jest obecnie w toku i przewiduje się, że zakończy się w 2022 roku.
Wnioski: Choroba Huntingtona w przyszłości
Choroba Huntingtona jest rzadką chorobą neurodegeneracyjną, w której śmierć komórek neuronalnych jest spowodowana mutacją w genie HTT. Który koduje białko huntingtynę. Mutacja powoduje obecność dużej (> 35) liczby powtórzeń trójnukleotydowych CAG w sekwencji DNA genu HTT. A zmutowana wersja genu przekazuje się w sposób autosomalny dominujący . Zmutowane białko huntingtyny powoduje śmierć komórek neuronalnych, prowadząc do objawów motorycznych, behawioralnych i poznawczych charakterystycznych dla HD. Chociaż HD może rozwinąć się w każdym wieku, przedział wiekowy pacjentów z HD wynosi zazwyczaj od 30 do 50 lat. HD diagnozuje się na podstawie badania neurologicznego i testu genetycznego, choć dla osób z grupy ryzyka dostępne są również przedobjawowe i prenatalne testy genetyczne. Chociaż choroba Huntingtona jest obecnie uważana za chorobę nieuleczalną. W przypadku której możliwe jest jedynie łagodzenie objawów, istnieje nadzieja, że może się to wkrótce zmienić dzięki nowym i ekscytującym innowacjom w leczeniu.
Terapia genowa to rodzaj terapii, w której celem jest wadliwy gen powodujący chorobę lub wytwarzany z niego mRNA. Celując w przyczynę choroby, terapie genowe mogą potencjalnie chronić neurony przed degeneracją i spowolnić postęp choroby. Obecnie interferencja RNA i oligonukleotydy antysensowne znajdują się w czołówce terapii genowych HD. Wszystkie trzy terapie mają na celu obniżenie poziomu huntingtyny w neuronach pacjentów. Przy czym WVE-003 redukuje tylko zmutowaną formę białka w komórkach. Jeśli chodzi o terapię farmakologiczną, pridopidyna i ANX005 podważają pogląd, że leki mogą jedynie przynieść ulgę objawową. Ponieważ oba te leki mają potencjał spowolnienia postępu choroby. Podsumowując, chociaż HD jest obecnie uważa się za nieuleczalną, możliwe jest, że w niedalekiej przyszłości ekscytujące innowacje w dziedzinie terapii genowej i farmakologicznej doprowadzą do poprawy jakości życia i być może wyleczenia pacjentów z HD, kładąc kres tej wyniszczającej chorobie.